"Czerwona królowa" - hit czy kit?

Witajcie Kochani! Dzisiaj przygotowałam dla Was kilka słów na temat dość popularnej serii młodzieżowej- "Czerwonej królowej". Kiedy na rynku pojawił się pierwszy tom, w sieci aż huczało od recenzji, zarówno tych niesamowicie pozytywnych, jak i na wskroś negatywnych. Tym razem przychodzę do Was ja, z moją skromną i niestety niezbyt pochlebną opinią. Zaznaczam, że jest to wyłącznie moje własne zdanie i nie mam na celu nikogo urazić 😉

Cykl opowiada o świecie, w którym ludzie są podzieleni na Czerwonych i Srebrnych. Srebrni to tacy, którzy obdarzeni zostali wyjątkowymi mocami oraz panują w swoich państwach. Z kolei Czerwoni to najzwyczajniejsi ludzie i służący Srebrnych. Główną bohaterką serii jest nastoletnia Mare Barrow, Czerwona, która pewnego dnia odkrywa (uwaga uwaga, nie spodziewacie się tego!), że posiada nadnaturalne umiejętności. W wyniku przedziwnego splotu wydarzeń dziewczyna zostaje zmuszona, aby udawać zaginioną Srebrną na dworze króla oraz poślubić księcia.  

Może powinnam zacząć od największego zarzutu, jaki mam wobec tej serii- schematyczność i przewidywalność. Zwykła nastolatka posiadająca nadnaturalne moce? Ratująca świat? Zakochana w przystojnym księciu? A może jeszcze trójkąt miłosny? Czy czegoś Wam to nie przypomina?

Ale zostawmy nawiązania do innych młodzieżówek. 

Czytając ostatni tom, miałam w głowie tylko jedno marzenie: żeby Aveyard nie zdecydowała się pójść na łatwiznę, żeby zafundowała swoim czytelnikom emocjonujący, zaskakujący, a może nawet łamiący serce finał. Byleby tylko wszystko nagle się nie poukładało i nie skończyło wielkim "i żyli długo i szczęśliwie"!

O zgrozo.

Wychodzę z założenia, że książka może na przykład być napisana w niezbyt dobrym stylu, za to angażować czytelnika emocjonalnie, fundować mu wiele zwrotów akcji- i wielu ludziom taka powieść będzie się podobać. Może być także odwrotnie, zdarza mi się, że jakaś lektura ma leniwą fabułę, za to jest napisana tak przepięknym językiem, że nie mam ochoty odkładać jej na półkę. Ale jeśli nie dostaję ani dobrego języka, ani angażującej emocjonalnie historii, ani oryginalnego pomysłu, to wychodzi po prostu... Przeciętnie. Bardzo przeciętnie.

Wylewam teraz swoje żale, ale to nie jest tak, że uważam "Czerwoną królową" za najgorszą serię, jaką kiedykolwiek czytałam, i że wszyscy powinni omijać ją szerokim łukiem. Jestem świadoma tego, że wielu czytelnikom ta historia bardzo się spodoba. Mam graniczące z pewnością przekonanie, że dla osoby, która przeczytała "Czerwoną królową", nie mając za sobą lektury choćby "Igrzysk śmierci", "Niezgodnej" czy "Rywalek", będzie to opowieść ciekawa i intrygująca. Ja sama, szukając czegoś lekkiego, niezobowiązującego, przeczytałam ją od początku do końca. Narzekałam sobie, ale momentami całkiem dobrze się bawiłam. Tak naprawdę czytając co roku kolejny tom, w pewien sposób przyzwyczaiłam się do tej charakterystycznej narracji, do irytującej Mare Barrow (nie lubimy się zbytnio), do tej przewidywalności. Byłam ciekawa zakończenia i swoją ciekawość wreszcie zaspokoiłam. Nie jestem zadowolona z finału i prawdopodobnie nie wrócę do tej serii (chociaż kto to tam wie co mi strzeli do głowy). Ale nie żałuję. Zresztą, trzeba przeczytać jak najwięcej książek, żeby na własnej skórze przekonać się, co możemy uznać za świetną lekturę, a co za nieco słabszą. Przecież nie da się czytać samych wybitnych powieści, prawda? 😃

Nie wiem, czy coś zrozumieliście z mojej wypowiedzi, ale mam nadzieję, że mimo wszystko tak. Mam mieszane uczucia jeśli chodzi o tę serię i ten post również jest nieco chaotyczny. Jestem bardzo ciekawa czy Wy mieliście wcześniej jakikolwiek kontakt z "Czerwoną królową", a jeśli tak, jakie macie zdanie na jej temat? Co sądzicie o "Wojennej burzy"?
Pozdrawiam ♥
~Weronika